‘şaşırmak’…
Ne kadar güzel bir his…
Aslında yaşadığımız her şey mucize; ancak ne kadar çok insan yapabiliyorsa bir şeyi ya da sahipse bir şeye doğal gelmeye başlıyor hepimize. Bizim için mucize olduğunu düşünmüyoruz hiç bir zaman. Dokunabilmek birine ve hissetmek, görebilmek, tadabilmek, çocuğumuzun saçlarını okşayarak uyutmak….
O kadar hızlı yaşıyoruz ki hayatı; o kadar sonuç odaklıyız ki; süreçlerden zevk almıyoruz. En basitinden bir şey yerken o tadı doyasıya, aklımıza, damağımıza yerleştirmeden sadece doymak için yiyoruz; bir yere giderken yolu, orada gördüklerimizi, tanıdıklarımızı önemsemiyoruz; sadece ulaşmakla ilgiliyiz; ulaşınca da dönmek. Bu şekilde başlayan süreç hayatın bütün alanına dağılıp alışkanlık halini alıyor ve bunun sonucu kolay unutmaya başlıyoruz her şeyi.
Bence unutmak yaşlılıkla, yorgunlukla vb. ilgili deniliyor olsa da aslında hiç bir şeyi gerçek anlamda yaşamıyor olmamızla ilgili. Yoksa insan güzel bir manzara eşliğinde sevdiğiyle uzandığı kumsalı; tüm kalbiyle, yargıdan uzak dinlediği bir insanın anlattıklarını; hissederek, damağında,dilinde dolaştırarak tadına baktığı herhangi bir şeyin tadını nasıl unutur?
Sonuç olarak az sonra yiyeceğim ve herkesin yiyebildiği ‘sıradan:)’ elma, şunu bil ki benim için tadınla,renginle,suyunla,dokunla bir mucizesin; yaşadığım diğer her şey gibi…
